Maart roert zijn staart! Tussen de sneeuwvlokken door richting Hendrik Chabotstraat. Even de ingang opzoeken, en ja hoor, er wordt opengedaan. Ik word verwacht. Deze keer ga ik in gesprek met Henny Rijkers.
Geboren in IJsselmonde, midden in de oorlog. Ze woonde daar tijdelijk en dat kwam zo. Pa protestants en ma katholiek; dat was lastig in die tijd, want twee geloven op één kussen daar slaapt de duvel tussen. Dat zeiden ze zo in die tijd. Haar vader had de oplossing: dan ga ik er zo dicht tegenaan liggen dat hij er niet tussen past!!! Henny was twee weken oud toen ze terugkeerde naar Sprang. Ze groeide op aan ’t Oosteind. Met de ene oma naar de katholieke kerk en met de andere oma naar de protestantse kerk, zo steek je overal wat op. Thuis in de slagerij altijd meegewerkt, de speklappen moesten bezorgd worden. Van de ene kant van het dorp naar de andere kant op de fiets met aan weerskanten een mand, en bestellingen ophalen, want er was niet overal telefoon. Later kwam er ook een brommer, maar dan moest je wel 16 jaar zijn. Dat is een keer misgegaan. Op zaterdagmiddag ging Henny naar Klundert; daar volgde ze een cursus om gymles te gaan geven, samen met Adri Broeks en Annie Veenstra.Maar er moesten eerst nog heel wat bestellingen de deur uit. Gauw op de brommer, dan ging het lekker snel. Had ze dat nu maar niet gedaan, want ze kwam de politie tegen en dat liep niet goed af. Toentertijd moest je daarvoor voor de rechter verschijnen. De agent advi-seerde haar alles eerlijk op te biechten, dan viel het misschien nog mee.Zo gezegd, zo gedaan, en ze kwam er met een waarschuwing vanaf. Verliefd, verloofd, getrouwd, bij haar ouders in de Molenstraat ingewoond, daarna verhuisd naar Besoijen.Daar heeft ze ook nog gymles gegeven.
Tot de slagerij ophield te bestaan, was ze daar de helpende hand. Na de scheiding moest er voor haar en haar twee dochters wel brood op de plank komen. Baan gezocht en gevonden in de schoenen, met koffers vol gesjouwd langs winkels, bedrijven en beurzen, ook in ’t buitenland. Ze was een goede verkoopster en beheerste ook haar talen. Weggekocht door Henkelman, want die zocht een goede verkoopster en daar stond wel iets tegenover, wat ook belangrijk is als alleenverdiener. 13 jaar op en neer naar Nieuwegein naar het schoenencentrum waar de klanten naartoe kwamen om te handelen.
Ze werd het goed zat elke dag in de file en dat heen-en-weer gereis.Gelukkig is het bedrijf naar Waalwijk verhuisd, en ze heeft het tot aan haar pensioen volgehouden.
De dochters zijn uitgevlogen en hebben dat reislustige van hun moeder, denk ik. Maar waar ze ook woonden, Henny ging op bezoek, maakte prachtige foto’s en heeft een hele verzameling fotoboeken die ze zelf gemaakt heeft. Zo kan ze ook nog steeds nagenieten van al die prachtige reizen.
Oostenrijk is zo’n geliefd land dat ze er met elkaar in het dorp -waar ze vaak kwamen- een huis hebben gekocht. Waar ze nu ook nog regelmatig verblijven, en tussendoor is het te huur. Ze rijdt er zelf naartoe, want in Oostenrijk kun je boven de 75 jaar geen auto meer huren. Dan zit je daar te koekeloeren zonder auto. Je kunt er ook fijn fietsen, maar een auto is voor ’t gemak.
Tussen de fotoalbums ligt ook een mooi exemplaar van Sprang Capelle en omgevingover de flora en fauna, de moeite waard om te bekijken.
Hoe kwam je zo bij de heemkundevereniging terecht?
Na de pensionering zoek je zo wat bezigheden en contacten en zo is ’t gekomen. De lezingen zijn inte-ressant en eropuit is ook gezellig, en je spreekt en ziet weer eens wat. Met een bus op pad en onder leiding van een gids dingen bekijken, daar steek je altijd wat van op. Je bent in het dorp opgegroeid, dus je komt altijd bekenden tegen, en Sjaak de Bie vond de dialectgroep wel iets voor mij. Vind ik ook heel leuk; zo onder elkaar komen de leukste dingen tevoorschijn.
Dank je wel voor dit gesprek, in beweging blijven en ik hoop dat je nog een poosje je steentje kunt bijdragen aan de vereniging. Blijf genieten van alles om je heen. Het ga je goed.
Marry Molenaar.